Aan: Oma.
Dag Oma, vanaf een zonnig Amsterdams balkon in de zomer van 2017 bericht ik u over pain gris ofwel volkorenbrood. Waarom volkorenbrood hier in de winkel pain gris moet heten is me een raadsel want ik, man van de wereld als ik het zelf zeg, moest toch even het wonder Google Translate, wat zich overigens vertaald naar Google Vertalen, gebruiken om uit te vinden dat we het over een ordinair volkorenbrood hadden. Pain gris klinkt natuurlijk een stuk beter en luxer dan een half volkoren knip maar je schijt er hetzelfde van. Kwa kosten betaal je voor zo’n pain gris het niet mis te verstane bedrag van €3,60, in guldens is dat een rappe 7,20. Ik hunker dagelijks meer en meer naar de tijd dat bakkerij Laan voor €0,50 een heel brood kwam afleveren bij de voordeur incl. groeten van vrouw Laan. Een aardige vrouw maar ietwat te lui aangelenkt door haar scheppers. Het enige passende aan de naam Pain Gris is dat ipv het woord brood, pain gebruikt wordt, wat in het Engels pijn betekent, en dat weerspiegeld aardig wat ik voel bij het afrekenen van dit nogal standaard en voor mij onmisbaar product. Nou goed, het voorziet me ongeveer drie dagen van ontbijt en lunch. Maar ik denk nog maar even aan u. Een gezin van 9 plus opoe van Baar.. 10 hongerige boerenbuiken die brood op tafel willen zien. 10 x 7,20 = 72,00 gulden. Dat was in uw tijd verdomme een aardig maandloon. En wat er de overige gemiddelde 27 dagen op tafel zou moeten komen? Een raadsel. Wij kregen nog wel eens oud brood gebakken in melk. Dat is in ieder geval ook voltooid verledentijd want alle rouwende dwergen nog aan toe, wat was dat een ranzig avondeten. Brood dat geen brood meer mocht heten opbakken met melk. Het brood was nog net niet gras groen van de schimmel. Wij wilden het niet maar we moesten. Er werd geschermd met kinderen in Afrika en zo sterk als de Hulk. Ergens moeten we dan maar blij zijn met brood van 7 gulden en 20 cent. xm