Aan: Oma.
De weken vliegen, het jaar mag wel uitbreiden. Ik heb een dagelijkse drang naar meer uren die ik kan spenderen aan het prakkeseren wat er van mijn leven moet komen. Na mams akkefietje in het ziekenhuis, ons nog altijd kinderloos (gekozen maar toch) bestaan en een carriere die zichzelf op vakantie heeft gestuurd is er nogal wat om over na te denken op mijn bijna 42e. Is dit de midlife crisis? Zoja dan betekent het dat ik 84 wordt. Oma werd 103, die heeft er op haar 84ste dus nog een hele tienerjeugd aan vast geplakt. De tijd van sex, drugs en rock ’n roll. Zou oma aan die spreuk ook hebben geproefd? Ze leek me z’n keurig mens, elke dag met God aan tafel, nooit eens iets cultureels of een festival meegemaakt. Nooit eens met een of andere vreemde wakkergeworden en gedacht, moest dat nou. We kwamen vroeger wel langs met school tijdens pasen, met van die kruisen en daar dan sinasappels aan gebonden. Waarom, God mag het weten en dat doet ie ook. Het ging vast over offeren of over dat wat extra vitamine C goed is voor de mens. In een religie mag en kan nl alles zo lijkt. Nou ja oma had ook haar streken, dan zette ze God even in de bezemkast. Ja oma was een keurig mens op gezette tijden. Ze was wel degelijk ondeugend. Ik kon lezen en schrijven met haar, vooral schrijven, ze vond alles prachtig op de postkaarten van overal en nergens. En ze liet iedereen mee genieten in het verzorgingstehuis. Eigenlijk zijn deze kaartjes dan ook een ode aan haar plus een goeie reden om eens een flinke schoen onder mijn reet te plaatsen en te gaan. Leven lamzak, voordat dat mooie bloemetje op de voorkant veranderd in een begonia.